Kort verhaal, verschenen in striptijdschrift Zone5300, 2024

Illustraties van Milan Hulsing

Lees fragment:

Op een winteravond liep Rania het park in dat was
aangelegd op een oude vuilnisbelt. Al meer dan twintig
jaar werd de grond bedekt door planten, dus weinig mensen
wisten dit nog. Alsof het er niet was. Rania’s hospita vertelde
dat de bomen alleen langs de randen bij de waterkant moch-
ten groeien. Anders zouden ze met hun wortels de bodem
splijten en wie weet wat er dan allemaal tevoorschijn zou
komen. Onzichtbare zaken richten de meeste schade aan,
zei de hospita, een zestiger die al jaren in de nieuwbouw-
wijk naast het park woonde. Ze had in haar eentje een groot
huis met vier verdiepingen. Rania huurde sinds een paar
weken de bovenste. Haar vader was in het dijkhuis aan de
overkant van het kanaal blijven wonen. Haar moeder werkte
in het buitenland als chirurg, er was altijd wel ergens een
mens te redden.

Neem Copper maar mee, dan ben je veilig in het donker,
zei de hospita toen Rania die winteravond het huis uit wilde
vluchten. De geur van versgebakken oliebollen was niet te
harden. De vrouw verkocht ze aan de buurt, de hele decem-
bermaand was ze ermee in de weer. Rania kon bijna geen
smoes meer verzinnen om de deur uit te gaan. Alsof ze met
een hónd wilde lopen in haar vrije tijd. Ze had een baantje
als hondenuitlater. Toch stemde ze in. De hospita was
aardig voor haar.