SYNC, voorpublicatie van fragment uit deze roman-in-wording (speculatieve fictie) in Literair tijdschrift Sintel 2, 2017

Ik dans alleen nog om me te herinneren hoe dansen vroeger voelde
– Tindersticks, Stuart A. Staples

1

Het grootste deel van de tijd vergat Lucinda dat deze wereld niet echt was. Alles leek als twee druppels water op de aarde. De wolkenlucht, het gras, de honden, de seizoenen, haar tekenpotlood. Alleen de wind was anders. Zachter. De meeste mensen letten er niet op, wist ze. Zij deed het soms. Als ze van de redactievergadering kwam en naar huis fietste. De gevallen herfstbladeren schoven knisperend over het asfalt, een paar straten verderop klonk het belletje van de tram en de wind raakte zacht haar wang, als de hand van een geest. Nog drie dagen werd er gezegd. Nog drie dagen op deze planeet en dan… Niemand wist het.

Een gigantische meteoor nadert razendsnel, verkondigde president Schutte op maandagmiddag. Tijdens een haastig belegde persconferentie sprak ze over de fatale inslag. Het was een lange, rijzige vrouw die al zes jaar – sinds de Switch – in functie was. Kalm en beheerst gaf ze uitleg: Een internationale groep van wetenschappers heeft berekend dat de meteoor komende donderdag om twaalf uur onze planeet raakt. Alle regeringsleiders van de wereld geven op dit moment dezelfde boodschap aan de bevolking: We moeten iedereen evacueren.

Lucinda keek ernaar op haar telefoon. Ze had net geluncht, de broodkruimels lagen nog op tafel, een kop verse koffie binnen handbereik. Ze zat in haar woonkamer met de gordijnen gesloten. Het beeld haperde door een slechte verbinding.

De president ging verder: Iedereen moet naar de Synchroniseercentrale. Daar lezen we je brein in en sturen de data naar je origineel op aarde. Jullie worden als het ware samengesmolten. Je herinneringen zijn veilig. Het leven gaat verder zoals het was voor de Switch van zes jaar geleden.

De president stopte haar papieren in een aktetas en stapte weg van de microfoon. Journalisten vuurden vragen af. Op een toon zoals je een hond beloont gaf ze antwoord: Zoals ik al zei, via het chipje in je hoofd maken we een back-up van je hersenen en die sturen we naar de moederplaneet. Jouw lichaam hier wordt in natte doeken gewikkeld en gekoeld. En als jullie me nu willen excuseren.

Door het sprintje dat ze trok zag het eruit alsof ze zichzelf als eerste ging evacueren. Haar naaldhakken tikten op de grond. Een journalist rende achter haar aan en wist een laatste vraag te stellen voordat ze in een Mercedes stapte. Zal onze planeet verdwijnen? Die kans is groot, antwoordde president Schutte met een uitgestreken gezicht, en zo niet: beschouw het als Doornroosje. Alle burgers gaan nu slapen. Als er een eind komt aan de meteorenregen bouwen we de planeet weer op.