Op een doodnormale dinsdagavond probeerde ik onder mijn partner te kruipen die zichzelf voordeed als dode hond. De gordijnen waren half open, maar ik geloof niet dat er op dat moment een buurvrouw voorbijliep aan wie ik zou moeten uitleggen dat ik research deed voor een verhaal. Ik ontdekte dat tijgeren met zo’n gewicht op je rug lastig is en bovendien slijten je knieën ervan. Op handen en knieën werkte beter en met het gezicht van mijn geliefde naast me stelde ik me voor dat het de kop van een hond was, compleet met slappe tong.

Zo werd het stukje dat ik de dag erna schreef:

“Als ik zeker weet dat hij dood is, wurm ik me onder hem en probeer zijn lichaam op mijn rug te hijsen als het schild van een schildpad. Ik moet hem begraven. De stoep is hard en Macho geeft geen centimeter mee, ik duw eerst mijn rechterarm onder zijn torso en wrik en pers net zo lang tot ik er met mijn lichaam onder lig. Met links trek ik zijn voorpoot over mijn schouder. Al tijgerend probeer ik vooruit te komen. Mijn knieën schuren over het asfalt en het gaat tergend langzaam. Een traan drupt uit mijn oog.

Ik bedenk dat ik op handen en knieën waarschijnlijk beter vooruit kom en ik duw mezelf overeind, het kost kracht om het gewicht omhoog te hijsen en behendigheid om hem niet van me af te laten schuiven. Zijn kop bungelt links van me op een paar centimeter afstand van mijn hoofd, zijn tong wiebelt bij iedere beweging.”